بررسی شیوع زمین افتادن و ارتباط آن با بیماریهای مزمن در سالمندان شهر خرم آباد

زمینه و هدف: امروزه، در بیشتر افراد سالمند (86%)، حداقل یک بیماری مزمن وجود دارد که باعث افت عملکرد شده و می توانند سبب زمین افتادن شوند. زمین افتادن نیز به نوبه خود می تواند سبب افت عملکرد جسمی و پیامدهای روانی- اجتماعی برای سالمند شود. مطالعه حاضر با هدف تعیین شیوع زمین افتادن در سالمندان و ارتباط آن با بیماریهای مزمن انجام شد. روش تحقیق: در این مطالعه توصیفی که به صورت مقطعی و در سال 1386 انجام شد، تعداد 400 فرد سالمند 60 ساله و بالاتر شهر خرم آباد، به روش خوشه ای چند مرحله ای انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. به منظور تکمیل اطلاعات از پرسشنامه ساختارمند استفاده گردید. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار آماری spss و آمار توصیفی و آزمونهای chi-square و mann-whitney در سطح معنی داری 05/0p≤ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: شیوع زمین افتادن در سالمندان شهر خرم آباد 8/24% بود؛ در واقع از هر چهار سالمند، یک نفر در طی یک سال، زمین خوردن را تجربه کرده بود. شایعترین بیماریهای مزمن در افراد مورد مطالعه به ترتیب آرتروز، نقص بینایی و فشار خون بودند. این تحقیق نشان داد که ابتلا به بیماریهایی از قبیل بیماریهای قلبی عروقی، آرتریت/آرتروز، سکته مغزی، نقص بینایی، اختلال آگاهی یا حواس، اختلال خواب، افسردگی، بیماریهای ریوی، داشتن بی اختیاری ادراری و بی اختیاری دفع، خطر زمین افتادن را افزایش می دهند. نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه، می توان اذعان داشت که بیماریهای مزمن، خطر زمین افتادن را در سالمندان به طور چشمگیری افزایش می دهند؛ بنابراین پیشنهاد می شود علاوه بر اصلاحات محیطی متناسب با وضعیت جسمی و ذهنی سالمندان، استفاده از وسایل کمکی مناسب، شناسایی سالمندان در معرض خطر زمین افتادن و استفاده از محافظهای لگن به سالمندان و خانواده های آنان، درباره راهکارهای پیشگیری از زمین افتادن و راههای کاهش خطر صدمه، آموزش لازم داده شود و خدمات اجتماعی یا بهداشتی به این قشر در سطح جامعه ارائه گردد.